Προσπαθώ να αντιληφθώ το μέγεθος την αγανάκτησης της Κοινωνίας μας. Αυτό που
νιώσαμε, αυτό που είδαμε με τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια ήταν ένα ποτήρι που ξεχείλισε
βγάζοντας θυμό, οργή, δυσαρέσκεια, αδικία, στεναχώρια, αγωνία, αλληλεγγύη,
συμπαράσταση αλλά και πίστη και ελπίδα ότι κάποια πράγματα επιτέλους πρέπει και
μπορούν να αλλάξουν.
Τα μεγαλύτερα προβλήματα έχουν δυστυχώς μεγεθυνθεί συσσωρεύοντας διαχρονικά
κατάλοιπα τα οποία δεν λένε να επιλυθούν ώστε να δώσουν στην Κοινωνία μία σταθερή
αλλαγή πλεύσης και νοοτροπίας για ένα Κράτος ευνομούμενο, δίκαιο, αξιόπιστο με
σταθερές πολιτικές και σταθερότητα για όλους τους πολίτες του ανεξαρτήτως.
Οι ανισότητες μεγαλώνουν.
Η ακρίβεια καλπάζει.
Η Υγεία υπολειτουργεί με μεγάλο βαθμό.
Η Παιδεία κινείται πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Η φορολόγηση και οι φόροι μας καταβροχθίζουν όλους μας.
Και το Κράτος μας "τρολάρει" ενημερώνοντας μας ότι τα οικονομικά και τα έσοδα του
πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο.
Ένα Κράτος, μία Πολιτεία πρέπει κατά κύριο λόγο να έχει λύσει με μεγάλο βαθμό βασικά
ζητήματα. Ήμουν νιος και γέρασα και ακόμα κουβεντιάζουμε για ανεξάρτητη και αξιόπιστη
Δικαιοσύνη, αξιοκρατία, αξιολόγηση, σεβασμό στους θεσμούς και σωστή λειτουργία του
Κράτους.
Επιπροσθέτως, το χάσμα μεταξύ των τάξεων αμβλύνεται. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι,
οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και η μεσαία τάξη, της οποίας μέλη είμαστε οι
περισσότεροι, πάει να σβήσει.
Οι τράπεζες μετρούν υπερκέρδη, το κόστος ενέργειας καλπάζει και οι πολυεθνικές,
δημιουργώντας μονοπωλιακές καταστάσεις, τρίβουν τα χέρια τους και μετρούν δις.
Δυστυχώς, όταν μιλούσαμε πριν από χρόνια για την παγκοσμιοποίηση, δεν μπορούσαμε να
συλλάβουμε το μέγεθος του εχθρού.
Δεν τους παίρνει όμως άλλο και δεν φταίνε οι πολίτες. Οι πολίτες έχουν πια ξυπνήσει, γιατί
πονούν και γιατί κάποιοι άλλοι πεινούν, και δεν είναι υπερβολικό αυτό που λέω.
Οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες πρέπει να μικρύνουν. Υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που
βιώνουν μεγάλη δυστυχία. Το έχω ξαναγράψει…για σκεφτείτε μία γιαγιά χήρα στην Αθήνα
που δεν έχει το δικό της σπίτι και πρέπει να τα βγάλει πέρα με 400€ και ίσως πρέπει να
βοηθήσει και το άνεργο παιδί της. Όλα αυτά τα σκέφτομαι και φουντώνω. Μπορεί να
είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή αλλά σε όλους αξίζει μία γλυκιά επίγευση μέσα σ’
αυτή τη διαδρομή.
Στο δια ταύτα, αν δεν αλλάζουν ριζικά και καθολικά νοοτροπίες ημών καθώς και η
λειτουργία του Κράτους, τότε το Κράτος θα συνεχίσει να κατρακυλά, παίρνοντας μαζί του
την Κοινωνία και όλους μας.
Η αφορμή των Τεμπών, νομίζω ότι είναι μία τελευταία ευκαιρία για να μπορέσουμε
σώσουμε και να διατηρήσουμε αξίες, ήθος, αξιοπρέπεια και ανθρωπιά.
Οι διαχρονικές στρεβλώσεις και αδυναμίες πρέπει να ξεφύγουν από κομματικές
περιχαρακώσεις. Χρειάζεται πάνδημη προσπάθεια, το έχουμε καταλάβει όλοι. Πρέπει οι
υγιείς πολιτικές ηγεσίες που θα αφουγκραστούν τις ανάγκες των πολιτών (επί συνόλου) να
παύσουν σταδιακά τις μεγάλες παθογένειες που επί δεκαετίες μας ταλαιπωρούν.
Δεν ξέρω αν οι πολιτικές ηγεσίες το έχουν αντιληφθεί όπως κι εμείς. Πρέπει πια να κάνουμε
τις βέλτιστες επιλογές προς όφελος του συνόλου και όχι μόνο της "πάρτης" μας.
ΥΓ1: Όλα αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που ξεκινώντας από το μηδέν, κατάφερε να μη
νιώθει τόσο μεγάλη ανασφάλεια όσο βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.
ΥΓ2: Κατά την εύστοχη επισήμανση του Μαχάτμα Γκάντι, η ανέχεια είναι η χειρότερη μορφή
βίας.
